Onder de vlammende zon

Ed Damazin, een parel langs de Ethiopische grens. We hebben er eigenlijk nog maar weinig van gezien, want Blue Nile University ligt in Roseire, een dorpje van niks in de buurt van Ed Damazin. Ook ons huis staat in dat dorpje. Gelukkig is het een prachtig huis, een waar qasr, kasteel, in een soort quasi-koloniale stijl ingericht. Doorgaans hebben we de helft van de dag stromend water en electriciteit is pas 1x uitgevallen. Sa'ad, onze kok, kookt ons iedere dag, twee keer per dag heerlijk warm eten en 'sochtends een goed ontbijt. Een lekkere omelet en wat stukken sinaasappel en een mango-egel of twee zijn een heerlijk begin van iedere dag.
Tussen Roseire en Ed Damazin in ligt een grote dam die de Blauwe Nijl tegenhoudt en een aanzienlijk deel van de electriciteitsvoorziening van Soedan regelt. Enigszins ironisch dus dat we hier soms zonder stroom zitten en dat water vaak niet voorradig is. Maar ach, na drie weken went dat wel... Hoe dan ook, die dam is erg belangrijk en ook erg imposant. Binnenkort gaan we er een rondleiding krijgen kunnen we misschien alles van wat dichter bij bekijken. We gaan er waarschijnlijk geen foto's van mogen maken, want het is een belangrijke economische locatie en daarmee meteen ook een belangrijk militair bewaakt gebied.
De sporen van de oorlog, die pas een paar jaar geleden tot halt is geroepen, zijn nog goed zichtbaar en we hebben al flink wat tanks en degelijk lange-afstandsartillerie gezien. Maar dat staat allemaal op Ethiopie gericht, dus wij zijn hier veilig. Een mooi natuurpark in de buurt, Dindere, is praktisch niet toegankelijk en bovendien leeft er nauwelijks meer wat nadat de Britten en de Soedanezen er alles hebben weggejaagd of opgegeten. Bovendien werd en wordt er ook veel gestroopt en heeft de oorlog natuurlijk ook niet echt geholpen het een mooi touristisch gebied te houden. Daar gaan we dus niet heen.
Roseire zelf is een klein dorpje met een heel veel lemen hutjes, zo nu en dan afgewisseld door rieten hutjes en in sommige gebieden een stenen gebouw (waar wij zitten, bijvoorbeeld). Verder heeft het een universiteit, een huge-ass dam, de altijd aanwezige militaire basis en ook een VN wagenkamp met heuse mijn-opruimwagens. Slik! Toen vroegen we dus natuurlijk of er mijnen lagen, maar dat was niet het geval, want die waren niet gevonden (huh?). Een plaats met nogal gemengde invloeden en aanwezigheden, dus.
Toen we op een avond naar de Nijl gingen, want die ligt hier dus naast en dat is echt prachtig, waren Louk en Florentien er ook nog. Tevens vergezeld door Mart en door Ali, die vanuit Khartoum was meegekomen, stonden we heerlijk pootje te baden terwijl de kleine visjes aan onze tenen knabbelden tijdens zonsondergang. Wanneer even later een VN-jeep en een andere hulpverleningsorganisatie-jeep naar de oever kwamen, waren we natuurlijk erg geinteresseerd in hen en besloten we een praatje te maken. We spraken met een Canadese militaire observator die vanaf ongeveer waar wij zitten (de 5-1-1 lijn?) tot ver in het Zuiden rond reed en keek of alle partijen zich netjes aan het vredesakkoord hielden. Natuurlijk was zijn verhaal behoorlijk eenzijdig, maar, zonder verder in detail te treden, een behoorlijke eye-opener.

Nu zitten we nog met z'n tweeen in Roseire, Michiel en ik. De gekko's en hagedissen lopen hier lekker rond en we hebben nog geen kakkerlak gezien hier (wel heel veel muggen, sprinkhanen, vlinders, spinnen en mieren). Ik ben echt blij dat we lekker uit Khartoum zijn, want dat is echt chaos en zooi in het kwadraat. De enige manier om daar normaal te blijven is om je nergens wat van aan te trekken en vooral ook niks te willen plannen (althans niet iets waarbij je de hulp van Soedanezen nodig hebt). Hier in Roseire is alles veel meer ontspannen. En dat moet ook wel, want de zon staat op het midden van de dag met een goede bijna 40 graden al het leven binnensdeurs te houden. De lucht is bijna pijnlijk om in te ademen wanneer we om 13h00 klaar zijn met onze werkdagen, die we tegenwoordig dan beeindigen, en vanuit een geairconditionde computerruimte een zandvlakte moeten oversteken om bij de auto te komen.
Het hele plan om naar Port Soedan te gaan hebben we laten vallen omdat ze onze expertise niet meer nodig hadden. We blijven in Roseire tot de 12e van Maart en vertrekken de 16e, nadat we een paar dagen in Khartoum zijn bijgekomen op het erf van Peter en Chilla, naar de woestijnstad Shendi. Dat zal een heuse ommezwaai zijn, want Roseire is behoorlijk groen voor Soedanese begrippen en er is ook best veel gedierte dat hier rondhobbelt. Shendi is waarschijnlijk weer gortdroog en vast niet bijzonder veel koeler. Het is op die noorderbreedte dat ongeveer de Sahara echt begint, dus dat zal wel mooi zijn. Hopelijk gaat er tijd zijn om naar de pyramiden van Meroe te gaan. We zullen zien, inshallah.

P.S.
Vergeet niet op mfapouw.nl te kijken voor Michiel's blog, en op geoblog.mfapouw.nl voor GPS-locaties met foto's.

P.P.S.
Oh, en onze visa zijn nog niet geregeld, maar we hebben nu dus wat meer tijd in Khartoum, dus misschien komt het wel goed. En zo niet, dan toch :p