no hay agua

Ondertussen zijn we alweer een tijdje in Soedan, en nog steeds in Khartoum. Iedere dag gaan we trouw naar Al Neelain University waar we onze leerlingen verlichting brengen. Vaak vraag ik me af waarom we zoiets als een programmeertaal in een land als dit aan het onderwijzen zijn... ze kunnen hier veelal beter wat stadsplanning en zelfsustainability leren. Aan de andere kant hebben ze het hier helemaal niet zo slecht, al ligt de standaard misschien gewoon wat lager. Zelfs al snappen ze niets van wat we ze bijbrengen, ze vinden het ook leuk om van ons les te krijgen en op deze manier kunnen ze ook een beetje oefenen met hun Engels.

In ons appartement is het ondertussen wat minder rooskleurig, want we zitten nu al drie dagen zonder water. De keuken is daardoor een zooitje en ik heb eigenlijk ook wel een beetje behoefte aan een goede douche :p Er zijn nog 2 lekkende kranen, die we met emmers opvangen waardoor we iig de wc's kunnen gebruiken en onze handen kunnen wassen. Oh, en nog zoiets moois: gisteren werden we 'sochtends al wakker door veel gestommel buiten door onze negers. Niks bijzonders, dachten we, tot we die ochtend naar buiten liepen om naar de uni te gaan, waar er zojuist een geit geslacht was voor de deuropening van onze flat. We mochten dus lekker over een berg ingewanden stappen en de komende dagen kunnen we heerlijk genieten van een lucht zoals die hangt bij een slager waar al een paar dagen de koeling kapot is en ook geen water stroomt om de boel schoon te spuiten. Leuk he?!

We hebben gister een postkantoor gevonden, na 3 dagen questen en veel rondwandelen en een hoop van hot naar her gestuurd worden door mensen op straat die eigenlijk ook geen flauw idee hebben waar het zou moeten zijn. Erg leuk. Daar aangekomen, vonden we een groot dicht gebouw (achteraf hoorden we dat 'ie alleen in de ochtend open is) waar via een zij-ingang een grote ruimte postbussen toegankelijk was. Men heeft hier dus helemaal geen postadres, dus het ontvangen van post door ons is nagenoeg onmogelijk zonder veel poeha. Het versturen van post lijkt ook enigszins moeilijk, maar we gaan het nog wel proberen.

De dagen zijn wel erg lang, en les geven aan mensen die Engels vaak moeizaam begrijpen (m'n Arabisch is nog een beetje jammer) is een uitputtende taak. Thuis aangekomen ben ik vaak behoorlijk uitgeput want we zijn zeker 6 uur bezig per dag. We hebben ondertussen het eerste seizoen van Californication afgekeken, dus we gaan binnenkort op de films over. Ook hebben we ook nog genoeg boeken bij ons en is het ook wel eens leuk om de stad in te gaan en bij mensen te eten.

Vrijdag gaan we piramiden bekijken, dus daar kijken we erg naar uit! Er schijnt een travel permit nodig te zijn voor het reizen buiten de hoofdstad. Maar sommigen zeggen weer van niet en anderen zeggen dat dat alleen zo is als je naar het zuiden reist. Kortom, we weten het niet. Daarnaast moeten binnenkort onze paspoorten ingeleverd worden zodat er een nieuw visum in geschreven kan worden (want die worden maar voor de duur van 1 maand verstrekt). Dat is een bijzonder bureaucratisch proces dat dagen tot weken kan duren en waardoor je die tijd dus zonder paspoort zit. Volgende week woensdag reizen we af naar Ed Damazien, waar we een soortgelijk lesprogramma gaan geven, dus dan hebben we in elk geval onze paspoorten nodig. We zitten dus een beetje in een Catch 22 met of het beter zou zijn om geen paspoort bij je te hebben tijdens het reizen, of dat het beter is dat ons visum pas verlengen nadat het huidige is verlopen (ipv voor dat dat gebeurt). Maar ach, dat is zoals het hier gaat: chaotisch en met veel onwetendheid. We doen er dan ook goed aan om niet te veel te willen, nergens op te hopen en vooral niet te afhankelijk te zijn van anderen.

Oh, we hebben ook al gekookt in ons appartement: gisteren hadden we bijvoorbeeld Farfalle alla Khartoum (een heerlijke combinatie van pasta met tomaten, pepers en ui en smac uit blik en een goede scheut tabasco om de smaak van de smac te verbloemen). Beter was de pastasalade met verse groenten van de markt, die ons maar minder dan een halve Euro kostte. Michiel was een beetje onrustig van binnen de laatste dagen en had daardoor wat minder gegeten... vandaag ben ik aan de beurt, maar morgen zal het wel al weer wat beter zijn, inshallah ;)

Ik heb ook m'n telefoon uitgeprobeerd, maar blijkbaar kan ik wel (soms) naar NL smssen, maar niet vanuit NL gesmst worden. Ook kan ik niet naar NL bellen maar wel vanuit NL gebeld worden. Lekker vaag he? :) binnen Sudan lijkt alles wel gewoon te werken, dus laat dat nummer maar zitten. Email blijft wel gewoon werken en ik check een paar keer per week m'n inbox. Geen idee wat de internetmogelijkheden in Ed Damazien en daarna in Port Sudan zullen zijn, maar tot die tijd is het wel prima.

***
update: tijdens het posten van dit bericht hebben we alweer een halve dag water ;)
***